Παύλος Ευαγγελόπουλος: Ποια είναι σήμερα η σχέση του με την Κατερίνα Γιουλάκη και τη Μάρθα Καραγιάννη;
«Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα έκαναν ένα τεράστιο μπαμ και με ξάφνιασαν κάπως. Όμως, από τη φύση μου, είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων…».
Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τον Αλέξανδρο Πρίφτη και απάντησε μεταξύ άλλων για την Μάρθα Καραγιάννη, την Κατερίνα Γιουλάκη και την εποχή του Ρετιρέ.
Δεν κρατήσατε επαφή ούτε με την Κατερίνα Γιουλάκη που παίζατε μαζί στο «Ρετιρέ» ή με τη Μάρθα Καραγιάννη από τους «Μικρομεσαίους»;
Όταν βρεθούμε σε καμιά πρεμιέρα ή στο θέατρο, αναπολούμε τα παλιά, γελάμε, κάνουμε πλάκες. Στην καθημερινότητά μας, όμως, όχι, δεν βρισκόμαστε. Έχουμε χαθεί. Όχι ότι έγινε κάτι, αλλά όταν τον έναν χρόνο είσαι μαζί με κάποιον και τον επόμενο δουλεύεις με κάποιον άλλο, λογικό είναι να χάνεσαι.
Αναπολείτε αυτή την εποχή, των ‘80s και των ‘90s;
Τη θυμάμαι πάντα με αγάπη. Όχι ότι κι εκεί δεν δουλεύαμε σκληρά και με δύσκολες συνθήκες, αλλά υπήρχε σεβασμός και αγάπη. Είμαι τυχερός γιατί σπάνια δεν θα περάσω καλά σε κάποια δουλειά.
Πώς βιώσατε τότε τη σαρωτική επιτυχία του «Ρετιρέ»;
Εμένα με ανακάλυψε ο Δαλιανίδης. Αυτός με έβγαλε. Και το έχω πει και θα το ξαναπώ: του χρωστάω πολλά. Του χρωστάω ό,τι είμαι σήμερα. Με είχε δει σε ένα θεατρικό και κάναμε μία σειρά, «Τα λιονταράκια», που παιζόταν στην ΕΡΤ. Έπειτα ήρθαν οι ταινίες της δεκαετίας του ‘80 και ακολούθησε το «Ρετιρέ». Η επιτυχία και η αναγνωρισιμότητα έκαναν ένα τεράστιο μπαμ και με ξάφνιασαν κάπως. Όμως, από τη φύση μου, είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, με το κεφάλι κάτω. Δεν έχω έπαρση, ούτε κομπάζω. Οπότε δεν με τρόμαξε η επιτυχία, ούτε και με άλλαξε. Θέλει μαγκιά και τρόπο να διαχειριστείς την επιτυχία για να μην ξεφύγεις.
Το γεγονός ότι ο κόσμος σάς ταύτισε με έναν ρόλο, εκείνο του Ιάσονα Σέκερη στο «Ρετιρέ», δεν ήταν τροχοπέδη στο να επιλεγείτε αργότερα για άλλους ρόλους στην τηλεόραση ή το θέατρο;
Αυτή η λογική ήταν κάποτε υπαρκτή. Σήμερα, δεν θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει πια. Είναι άδικο για τους ηθοποιούς. Είναι λάθος. Το ότι μας ταυτίζετε με έναν ρόλο επειδή τον αγαπήσατε, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί το ίδιο σε ένα επόμενο βήμα. Προσωπικά, είμαι κατά της ταμπέλας.