Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Του έκανα μήνυση όταν με έδιωξε από το Εθνικό! Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ»

Ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος μίλησε στο περιοδικό Down Town και τη Φανή Πλατσατούρα, όπου αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στην δικαστική του διαμάχη με τον Αλέξη Μινωτή.

Στα δικαστήρια πήγατε και τον παππού σας, Αλέξη Μινωτή.

Δεν ήταν ο αληθινός μου παππούς. Ήταν ο δεύτερος σύζυγος της Παξινού. Ναι, του έκανα μήνυση όταν με έδιωξε από το Εθνικό. Είχα δικηγόρο τον Αλέξανδρο Κατσαντώνη τότε, ο οποίος μου είπε: «θα έρθω εγώ τσάμπα να σε υπερασπιστώ γιατί μισώ τον Μινωτή. Θα υποβάλλουμε τη μήνυση την τελευταία στιγμή ώστε να μην μπορούν να μας κάνουν αντιμήνυση». Ήταν σατανικό το σχέδιό του. Τελικά το δικαστήριο με απίστευτους δικανικούς τρόπους, απέρριψε τη μήνυση ως «εκ προθέσμως υποβληθείσα» και χάσαμε τη δίκη.

Έχετε πει ότι ο Μινωτής σας κήρυξε έναν απίστευτο πόλεμο. Τι πιστεύετε ότι δεν σας συγχώρεσε ποτέ;

Το ότι ήμουν ανεξάρτητο πνεύμα. Το ότι δεν ήμουν στην αυλή του. Είναι μια πολύ θλιβερή ιστορία. Είχα λατρεία στη γιαγιά μου. Με τον Μινωτή που ήταν και νονός μου και φέρω το όνομά του, μέχρι ενός σημείου τα πηγαίναμε πολύ καλά. Όταν όμως άρχισα να μεγαλώνω και να ανεξαρτητοποιούμαι, σταματήσαμε να έχουμε καλές σχέσεις. Όταν πια, πέθανε η Παξινού τα έβαλε με εμάς επειδή εκείνη άφησε την περιουσία της στην κόρη της, δηλαδή τη μητέρα μου. Αυτός ήθελε η περιουσία να περάσει στα χέρια του. Ήταν πολύ τσιγκούνης. Η Παξινού τ΄ άφησε στη μάνα μου γιατί ήταν μια χωρισμένη γυναίκα με δύο παιδιά. Ο Μινωτής από την άλλη ήταν πάμπλουτος. Η Παξινού συνέταξε τη διαθήκη της με συμβουλή δικηγόρου. Μέσα η διαθήκη ανέφερε: «θα άφηνα όλη μου την περιουσία στον λατρευτό μου σύζυγο, Αλέκο, με τον όρο να τα αφήσει μετά τον θάνατό του, στην κόρη μου αλλά επειδή ο Μινωτής με την κόρη μου δεν έχουν καμιά συγγένεια, η περιουσία θα καταλήξει στην Εφορία. Και επειδή ο σύζυγός μου είναι οικονομικά αποκατεστημένος, του αφήνω το σπίτι μου στη Λυκείου 13 να διαμένει όσο ζει και τα υπόλοιπα εισοδήματά μου περνούν στη δικαιοδοσία της κόρης μου». Και από τότε ο Μινωτής μας έκοψε και την καλημέρα.

Ενώ είχε μεγαλώσει τη μητέρα σας ως κόρη του; Ακούγεται σκληρό όλο αυτό.

Ναι. Και αυτό δείχνει πολλά. Λένε όλοι «γιατί μιλάει ο Αντωνόπουλος τόσο άσχημα για τον Μινωτή;» Γιατί ο Μινωτής ήταν ένας μέγας ηθοποιός αλλά ένας μικρός άνθρωπος. Προσπάθησε να «ρίξει» τη διαθήκη και δεν μπόρεσε. Μετά έπεσαν λυτοί και δεμένοι, κοινοί συγγενείς, να μας τα ξαναφτιάξουν. Αυτός έκανε ένα βήμα πίσω και με φώναξε στο Εθνικό. Το θυμάμαι σαν και τώρα. Με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του και μου είπαν «θέλει να σας συναντήσει ο κύριος Μινωτής». Εκείνη την ώρα ήμουν μαζί με τον Φέρτη και τον ρώτησα «Γιάννη, τι να κάνω;». «Θα πας», μου είπε. «Αφού ρίχνει τα μούτρα του και σε καλεί, θα πας». Και πήγα.

Και τα ξαναβρήκατε;

Εκεί ως νέο παιδί συνδικαλίστηκα. Κάναμε κάποιες απεργίες και ο Μινωτής το θεώρησε αυτό προσβολή ενώ του είχα εξηγήσει «δεν είναι εναντίον σου όλο αυτό». Και ο λόγος που με έδιωξε από το Εθνικό ήταν ο περίφημος νόμος 104 που προέβλεπε ότι μπορεί κάποιος να φύγει από το Εθνικό με δική του θέληση και χωρίς να χάσει την αποζημίωσή του αλλά δεν μπορεί να επιστρέψει πριν περάσουν πέντε χρόνια. Εντωμεταξύ ο πρώτος που επωφελήθηκε από αυτόν τον νόμο ήταν ο Μινωτής. Αλλά εμένα με έδιωξε από το Εθνικό. Πήγαμε να αρπαχθούμε τότε. Γι΄ αυτό σας λέω αφήστε το, είναι πολύ θλιβερή ιστορία.

Δηλαδή μέχρι και τον θάνατό του, δεν ξαναμιλήσατε;

Δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Και επειδή μέναμε απέναντι, τον έβλεπα συνέχεια στον δρόμο. Παρόλα αυτά, δεν ανταλλάξαμε ποτέ κουβέντα.

Λένε ότι οι νεκροί δεδικαίωνται. Τον έχετε συγχωρήσει μέσα σας;

Έχουν περάσει τόσα χρόνια πλέον, ναι τον έχω συγχωρέσει.

Αν ζούσε η Παξινού, πώς θα αντιδρούσε με όλα αυτά; Θα προσπαθούσε να σας τα ξαναβρεί;

Α, ναι η γιαγιά μου θα προσπαθούσε να τα «μπαλώσει». Θα έλεγε «έλα σκάσε τώρα, άστον τον κομπλεξικό». Θα μας τα είχε μπαλώσει σίγουρα.