Παύλος Κοντογιαννίδης:«Τα λεφτά που έπαιρνα σε τρία επεισόδια τώρα θα τα παίρνω σε 13»
«Υπάρχουν συνάδελφοι που έπαιξαν σε προπέρσινα σίριαλ και δεν έχουν πληρωθεί ακόμα»
Ο Παύλος Κοντογιαννίδης σε συνέντευξη του στο περιοδικό «Λοιπόν» μιλώντας για τη συμμετοχή του στο σίριαλ Τρίχες του ΑΝΤ1 μίλησε για τις παραγωγικές διαδικασίες που έχουν αλλάξει…
«Μας πληρώνουν οι σπόνσορες και είναι μέσα στο σκηνικό. Το κανάλι δεν πληρώνει το έργο που γίνεται, αλλά παραχωρεί τον τηλεοπτικό χρόνο στις εταιρείες που σπονσοράρουν, εκείνες είναι ο παραγωγός και του δίνου το ελεύθερο να βάλει διαφημίσεις. Για το λόγο αυτό, ήθελαν το δοκιμαστικό για να δει ο πελάτης τι προϊόν θα χρηματοδοτήσει. Αυτές είναι καινούργιες συνθήκες στην τηλεοπτική αγορά. Απελευθερώνεται και το κανάλι. Από την άλλη, αισθάνεσαι και πιο σίγουρος γιατί υπογράφεις ένα συμβόλαιο με κάποιον ο οποίος το χρηματοδοτεί. Γι' αυτό ίσως και γίνονται παραγωγές, γιατί αλλιώς η κατάσταση…. Το σκηνικό μας είναι πανάκριβο, όλόκληρη γειτονιά. Μπαίνει μέχρι λεωφορείο μέσα. Ο ρόλος μου ο Καρλίτο είναι ο σόουμαν της διαπλοκής.
Αυτές οι συνθήκες βοηθούν και στην άμεση πληρωμή των ανθρώπων που συνεργάζονται;
«Κοιτούσαν πως θα γίνει να είναι οι εργασιακές συνθήκες το δυνατόν οι καλύτερες, να εξασφαλιστούν οι πάντες: οι πελάτες, οι παραγωγοί, το κανάλι, οι ηθοποιοί. Υπάρχουν συνάδελφοι που έπαιξαν σε προπέρσινα σίριαλ και δεν έχουν πληρωθεί ακόμα. Τώρα η αμοιβή έρχεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, μπορεί και σε δύο μήνες. Τα λεφτά έχουν πέσει και το θέμα είναι να αμειφθείς. Κάποια λεφτά που έπαιρνα σε τρία επεισόδια πριν από 5 χρόνια, τώρα θα τα παίρνω σε 13 επεισόδια.»
Ο ηθοποιός εκμυστηρεύτηκε ακόμα πως η πιο δύσκολη στιγμή που έζησε ήταν ο θάνατος της μητέρας του…
«Όταν πέθανε η μάνα μου. Η μάνα είναι σημείο αναφοράς μετά το σύμπαν. Τότε δούλευα στο Θέατρο «Δελφινάριο» και μου τηλεφώνησαν να πάω στη Βέροια. Πήρα το αεροπλάνο και ανέβηκα και την πρόλαβα στα τελευταία της. Εδώ ήρθε η απομυθοποίηση από μια αγράμματη αγρότισσα. Πόντια. Είμαστε αγαπημένη οικογένεια και ήμασατν όλοι επάνω της, αδέλφια, νύφες, γαμπροί, σαν άγγελοι και ανησυχούσαμε. Της είπα επειδή είχε δύσποια: «Μάνα, έχω ένα φίλο, να πάω να σου φέρω μια φιάλη οξυγόνου;» Και είπε το φοβερό και τρομερό: «Μην κουράζεσαι, αγόρι μου. Εγώ τώρα ήδη συνομιλώ με τον Αρχάγγελο». Τι κουβέντα… το τραγικό σταμάτησε εκεί πέρα κι «έφυγε»… Το εξίσου συγκινητικό ήταν, όχι από δική μου αμέλεια, έπρεπε να γυρίσω να δώσω απογευματινή παράσταση και είχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση το αεροπλάνο από τη Θεσσαλονίκη και χάνω την απογευματινή παράσταση. ¨Εφτασα στο θέατρο και τα 2/3/ του κοινού δεν έφυγαν, περίμεναν να έρθει η βραδινή παράσταση. Έπαιζα, γιατί για μένα ήταν φυσιολογικό να παίξω.»