«Επιεικώς απαράδεκτη η στάση του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ»

Η στάση της πλειοψηφίας  του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ  στη διεκδίκηση της ΣΣΕ και στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις είναι επιεικώς απαράδεκτη: αποδεικνύεται   ανίκανη να προστατέψει τον κλάδο από πρωτοφανείς κινδύνους.

Αποδεικνύεται επίσης  συνυπεύθυνη στην προώθηση  επιχειρηματικών σχεδίων  ανακατανομής της ισχύος στο χώρο του Τύπου μέσα στις συνθήκες της κρίσης.

Η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ αποδέσμευσε – παρά τις έντονες διαμαρτυρίες και προσπάθειες μας – την καταγγελία των απολύσεων στο Βήμα από τη διεκδίκηση της Σύμβασης. Το αίτημα αυτό έχει ήδη «εξαερωθεί», ελάχιστες ημέρες  μετά τη μπαμπέσικη μεθόδευση των απολύσεων.

Το Δ.Σ ενέκρινε, τάχα, ένα πρόγραμμα απεργιακών κινητοποιήσεων για τη διεκδίκηση των ΣΣΕ, αφήνοντας το στον αυτόματο πιλότο κι επέτρεψε στους εργοδότες  να υποβαθμίσουν την όποια αξία του: Με την κυκλοφορία των κυριακάτικων εκδόσεων από την Παρασκευή, με ύλη της Τρίτης!

Στην ενέργεια αυτή ο κυνισμός των εκδοτών έχει ως ισάξιο του μόνο τη γραφειοκρατική απάθεια των συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Το Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να αξιοποιήσει, τάχα, τις αντιθέσεις μεταξύ των εκδοτών και να δεχθεί να υπογράψει συμφωνία, με όσους εργοδότες δέχονταν τα αιτήματα της ΕΣΗΕΑ σχετικά με τη Σύμβαση, ώστε να κάνει πιο αποτελεσματική την πίεση στις εργοδοτικές ενώσεις. Αποδεχθήκαμε αυτή την επιλογή παρ’ ότι κατ’ επανάληψη τονίσαμε ότι έχει νόημα μόνο στη βάση μιας πραγματικά μαχητικής διεκδίκησης της ΣΣΕ κι όχι στη βάση υπόγειων διαπραγματεύσεων. Επιμείναμε μαζί με άλλα μέλη του Δ.Σ η πρόσκληση προς όσους συμφωνούν με την υπογραφή Σύμβασης να γίνει δημόσια με την ανακοίνωση του Δ.Σ την Τρίτη 14/12/2010.

Με βασική ευθύνη της παράταξης του προέδρου του Δ.Σ της ΕΣΗΕΑ Πάνου Σόμπολου, η επιλογή αυτή εξελίχθηκε σε μια πριμοδότηση των βαρώνων της ΕΙΗΕΑ έναντι των ανταγωνιστών τους. Ο κύριος Σόμπολος χειρίστηκε την υπόθεση αυτή με τρόπο που επέτρεψε (π.χ. στον ΔΟΛ και στον Πήγασο) την έκδοση των απεργοσπαστικών φύλλων-ψυγείου, ενώ παραπλάνησε την «Ελευθεροτυπία» οδηγώντας τους συντάκτες της σε σοβαρά αδιέξοδα και διλήμματα.

Το αποτέλεσμα είναι το δημοσιογραφικό σώμα να παραδίδεται στην καθοδήγηση των ανταγωνιζόμενων εργοδοτών του την ώρα της πιο μεγάλης του δοκιμασίας., ανοίγοντας τον δρόμο σε έναν μάταιο αλληλοσπαραγμό των εργαζομένων. Να αφήνεται ανυπεράσπιστο τη στιγμή που κατοχυρώνονται τα χειρότερα προηγούμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας , να εκφυλίζεται η έννοια της κινητοποίησης, μέσω μιας απεργίας-παρωδία (χωρίς προετοιμασία, περιφρούρηση, χωρίς καν απεργιακή συγκέντρωση!) και να δυσφημείται ως εργαλείο επιχειρηματικών σχεδιασμών.

Τα σωματεία δεν είναι οι πλειοψηφίες των διοικήσεων τους , είναι τα μέλη τους. Οι απεργίες οφείλουν να είναι δική τους υπόθεση: η ανάγκη για αγώνες παραμένει, όσο παραμένουν ανικανοποίητα τα αιτήματα του κλάδου.