Σοφία Βογιατζάκη: «Το bullying υπήρχε ανέκαθεν…»
«Καλό κάνουν και οι συζητήσεις, αλλά τα δραστικά μέτρα είναι πιο αποτελεσματικά.»
Η ηθοποιός Σοφία Βογιατζάκη ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι δεν έχει σημασία τι καταστάσεις έχουμε να αντιμετωπίσουμε, αλλά με ποιον τρόπο θα τις αντιμετωπίσουμε. Η ίδια μιλάει στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος και στην Λενδιάννα Αλατίνη αποκαλύπτοντας αν έχει δεχτεί bullying, αλλά και ποια είναι η σειρά που «ζηλεύει»…
Τηλεόραση παρακολουθείς; Υπάρχει κάποια σειρά που «ζηλεύεις»;
Παρακολουθώ ελάχιστα, μόνο όταν είμαι σπίτι. Μου αρέσει πάρα πολύ η «Εθνική Ελλάδος» του Γιώργου Καπουτζίδη. Θεωρώ πως είναι ό,τι ωραιότερο έχει γίνει τα τελευταία 10 -15 χρόνια στην ελληνική τηλεόραση. Έχει μία σκέψη από πίσω, μια οργάνωση, πολύ συγκεκριμένο στόχο, πραγματεύεται ανθρώπινους χαρακτήρες της διπλανής πόρτας. Με τη μοναδική του ευαισθησία και το ήθος του, ο Γιώργος περνάει πολλά μηνύματα επίκαιρα. Είναι μια αξιοζήλευτη δουλειά. Συγχαρητήρια σε όλους γιατί είναι καταπληκτική.
Αναφέρθηκες στα κοινωνικά μηνύματα που περνάει η σειρά. Εδώ και λίγες ημέρες όλη η Ελλάδα με αφορμή τον άδικο χαμό ενός νεαρού σπουδαστή, μιλάει για το bullying.
Το bullying υπήρχε ανέκαθεν. Εδώ και λίγο καιρό, όπως είπες, λέμε όλοι bullying και έχει γίνει μόδα ο όρος. Είναι κάτι πολύ δυσάρεστο και είμαι πολύ θυμωμένη με αυτή την ιστορία. Ζούμε σε μία κοινωνία που είναι εντελώς απροστάτευτη και πληρώνουν αθώοι άνθρωποι την ασυνειδησία και την υποκρισία μιας ολόκληρης, απολύτως διεφθαρμένης κοινωνίας. Δεν φταίνε σε τίποτα τα νέα παιδιά. Ποτέ δε φταίνε τα παιδιά. Αντί να βρούμε δραστικά μέτρα και να αρχίσει αυτό να αντιμετωπίζεται, αναλωνόμαστε σε συζητήσεις επί συζητήσεων. Καλό κάνουν και οι συζητήσεις, αλλά τα δραστικά μέτρα είναι πιο αποτελεσματικά.
Εσύ έχεις υποστεί bullying;
Προσπαθώ να θυμηθώ καταστάσεις τέτοιου τύπου στα δικά μου σχολικά χρόνια, αλλά δε μου έρχεται κάτι στο μυαλό ή στην ψυχή μου ως εκφοβισμός ή ότι με ενοχλούσαν και με πείραζαν. Τα παιδάκια είναι σκληρά, είναι ωμά. Τότε ακούγονταν κάποια πράγματα, ήταν σε παρεΐστικο επίπεδο, ως χιούμορ το εκλάμβανα εγώ. Δεν είχα βιώσει κάποιο περιστατικό για να πω «ωχ, τι γίνεται τώρα, τι θα κάνω…»