Ναταλία Δραγούμη: ‘ Η μέρα που πίστεψα πως τέλειωσε η ζωή μου «

Για την ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή της, τις δύσκολες στιγμές της, την κρίση που βιώνουμε και την τρομάζει και για τη μητρότητα μας μίλησε η Ναταλία Δραγούμη στο περιοδικό ΛΟΙΠΟΝ και την δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου. Αυτόν τον καιρό πρωταγωνιστεί στο έργο «Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μία ώρα», στις «Ροές», σκηνοθετεί το «Σουσού, με αγαπάει κανείς;» του Χρήστου Γεωργοπάλη στο «Αργώ» και ετοιμάζεται για τα γυρίσματα της εκπομπής «Γευστικές διαδρομές», που θα κάνει ταξιδεύοντας με τη μεγάλου κυβισμού μοτοσικλέτα της σε όλη την Ελλάδα για τον ΣΚΑΪ.

– «Δουλεύεις» με τον εαυτό σου; Διορθώνεις πράγματα μέσα σου;
– «Πάρα πολύ. Ψάχνω συνεχώς πώς μπορώ να γίνω καλύτερη σε όλους τους τομείς και ιδιαίτερα απέναντι στα παιδιά μου. Θέλω να είμαι καλή μητέρα».

– Σε κάποια στιγμή της ζωής σου ένιωσες την ανάγκη να πας σε ψυχολόγο;
– «Βέβαια. Έχω κάνει ψυχανάλυση 6 χρόνια. Ήταν μια εποχή που μου το πρότεινε η μητέρα μου, γιατί έβλεπε ότι κάτι συνέβαινε στην ψυχολογία μου. Και θεώρησε ότι αυτό θα με βοηθούσε».

– Πότε ένιωσες δυνατή και σταμάτησες την ψυχανάλυση;
– «Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί. Η μητρότητα μου έφερε ισορροπία. Όταν γίνεις μητέρα, δεν έχεις την πολυτέλεια να κλαίγεσαι και να χαϊδεύεσαι. Εγώ, π.χ., όταν έγινα μητέρα, σταμάτησα να κλαίω. Αυτό το “χάιδεμα” του εαυτού σου ή η κατάθλιψη και το ότι σου φταίνε όλα και γκρινιάζεις δεν έχεις την πολυτέλεια να τα νιώθεις. Το παιδί απορροφάει όλη την προσοχή σου. Είναι σαν να τρως ένα “χαστούκι” και λες “σύνελθε, μια χαρά είσαι”. Εκτός αν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα. Εκεί αλλάζει το θέμα».

– Η μητρότητα σε έκανε πιο σκληρή;
– «Όχι. Ένιωσα ότι είχα αφήσει τον εαυτό μου και του είπα “σύνελθε”. Πολλές φορές έχω ανάγκη να κλάψω, αλλά δεν μου βγαίνει πια, γιατί είναι σαν να σου δίνεται ο ρόλος της “δυνατής” όταν έχεις παιδιά».

– Το είχες από μικρή αυτό; Ήθελες να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια;
– «Ήθελα να κάνω παιδιά, όχι να παντρευτώ. Το γάμο τον έκανα μια μέρα πριν γεννήσω το πρώτο μας παιδί, στο δημαρχείο, και πήγα με φόρμα γυμναστικής. Ούτε υπήρχε περίπτωση να παντρευτώ πριν κάνω παιδί. Το έκανα για να μην υπάρχουν γραφειοκρατικά προβλήματα στα παιδιά και για τους γονείς μου».

-  Δηλαδή, η λέξη «γάμος» δεν σημαίνει κάτι για σένα;
– «Όχι. Η λέξη αυτή με τρομάζει πολύ και δεν μ’ αρέσει καθόλου».

– Eξακολουθείς να οδηγείς τη μοτοσικλέτα σου. Ο γάμος, τα παιδιά, δεν σε έχουν κάνει πιο συντηρητική;
– «Σε διάφορα πράγματα ναι. Ξέρω ότι το να οδηγείς μοτοσικλέτα είναι ένα επικίνδυνο χόμπι, αλλά είναι τόσο μέσα στη ζωή μου και στο χαρακτήρα μου, που δεν μπορώ να το εγκαταλείψω. Απλώς οδηγώ πιο συντηρητικά».

– Όπως σχεδόν όλοι οι λάτρεις της μηχανής, δεν έχεις αποφύγει το ατύχημα. Κι όμως, ξανανέβηκες στη μοτοσικλέτα…
– «Ναι, είχα ένα ατύχημα το 2000. Φοβήθηκα πολύ. Πραγματικά, είχα άγιο και γλίτωσα. Στο Θέατρο “Λαμπέτη”, που έπαιζα τότε το “Μπλε δωμάτιο”, σταμάτησε η παράσταση για μια βδομάδα εξαιτίας του τραυματισμού μου. Θυμάμαι ακόμα και παγώνω τη στιγμή που ήμουν στον… αέρα και το μόνο που προλαβαίνεις να σκεφτείς είναι “Πάει, τελείωσε!”. Δεν ήθελα να τη δω αυτή τη μοτοσικλέτα, δεν την πήρα ποτέ πίσω, αλλά σύντομα ανέβηκα σε καινούργια. Έτσι το ξεπέρασα».

– Πώς βλέπεις την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα;
– «Θεωρώ ότι αν ήμασταν σε παλιότερα χρόνια, θα ήταν πόλεμος. Είναι σαν να ζούμε έναν πόλεμο. Είναι πολύ άσχημα όλα αυτά που ζούμε, αλλά έπειτα από τέτοιες καταστάσεις έρχονται οι αναγεννήσεις. Στην ιστορία μετά τον πόλεμο άνθισαν όλα τα πράγματα, επειδή όμως αυτό που ζούμε δεν είναι πραγματικός πόλεμος, δεν ξέρω αν τελικά θα μπορέσουν να ανθίσουν. Θεωρώ ότι έχουμε φτάσει τόσο χαμηλά, ότι έχουμε πιάσει τόσο πάτο, που ίσως βγει κάτι μέσα από αυτό. Αλλά θα υποφέρουμε πολύ μέχρι να βγούμε στο φως. Ίσως όμως τα παιδιά μας να ζήσουν μια καλύτερη εποχή».