Μαρία Κωνσταντάκη: «Ήμουν σαν ζωντανή νεκρή! Έπαθα τέτοιο σοκ που…»

Η ηθοποιός Μαρία Κωνσταντάκη αποκάλυψε στον Γιάννη Πουλόπουλο και στο Down Town Κύπρου αν έχει κάνει ποτέ one night stand και εξομολογήθηκε την ερωτική απόρριψη που την έκανε να κλαίει ασταμάτητα, μέχρι που έσπασαν οι φλέβες των ματιών της.

Έχεις κάνει ποτέ one night stand;

Όχι, ποτέ. Δεν με ιντριγκάρει καθόλου η ιδέα να γνωρίσω κάποιον σε ένα μπαρ και να κοιμηθώ μαζί του, χωρίς να ξέρω καν το όνομά του! Για να υπάρξει ερωτική έλξη, πρέπει να έχω μιλήσει μαζί του, οπότε αυτομάτως έχω την προσδοκία ότι μπορεί κάτι να προκύψει. Αυτό που μου έχει τύχει, αλλά σε όσους το έχω πει μου λένε ότι δεν είναι one night stand, είναι να έχω ερωτική επαφή με κάποιον που γνώριζα και να μην υπάρξει συνέχεια. Αλλά ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν αυτή η διάθεσή μου. Εγώ του έστειλα μήνυμα, αλλά εκείνος δεν μου απάντησε ποτέ, οπότε έμεινε εκεί.

Έχεις πέσει στα πατώματα για έναν άντρα;

Εννοείται. Όταν έπαιζα στα «Υπέροχα πλάσματα», έπαθα ένα ερωτικό πατατράκ, που με έκανε να χάσω εντελώς τον εαυτό μου. Ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας που, όπως όλοι οι γνήσιοι κεραυνοβόλοι έρωτες, δεν είχε ευτυχή κατάληξη και βρέθηκα όχι απλά στα πατώματα, αλλά ακόμη πιο χαμηλά. Μου έλεγε πρόσφατα η κολλητή μου ότι είχα πάει στο σπίτι της και έκλαιγα ασταμάτητα για πέντε ώρες. Δεν ήξερε τι να με κάνει… Εκείνη την περίοδο δούλευα παράλληλα και σε ένα μαγαζί. Έβρισκα συνεχώς πρόφαση για να κατεβαίνω στην αποθήκη, έκλαιγα για κανένα δεκάλεπτο για να ξαλαφρώσω και μετά ανέβαινα πάνω. Είχαν σπάσει οι φλέβες των ματιών μου από το πολύ κλάμα! Και παρόλο που εκείνη η χρονιά ήταν πολύ σημαντική για την καριέρα μου, δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Έρχονται άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα εκείνη την περίοδο και δεν τους θυμάμαι, γιατί δεν έχω καμία μνήμη. Ήμουν σαν ζωντανή νεκρή! Έπαθα τέτοιο σοκ που είπα στον εαυτό μου: «φιλενάδα αυτό δεν θα το ξαναπάθεις για κανένα».

Το τήρησες;

Όταν παθαίνεις έναν τόσο ισχυρό συναισθηματικό κλονισμό, δεν ερωτεύεσαι πια με τον ίδιο τρόπο. Τώρα πια η απόρριψη ή η χυλόπιτα, δεν μου φαίνονται τόσο μαύρα. Έχουν πιο παστέλ χρώματα. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει συναισθηματικά να έχεις πιάσει πάτο. Εγώ τότε, παρόλο που δεν πίνω αλκοόλ, έτυχε να οδηγήσω ζαλισμένη και έπεσα στο δρόμο, με αποτέλεσμα να ρωτήσω κάποια στιγμή στον εαυτό μου: «Καταλαβαίνεις τι κάνεις;». Τώρα πια ό,τι κι αν συμβεί θα πω «δε βαριέσαι»!