Μελίνα Ασλανίδου: Καθόμουν στην καρέκλα και αναρωτιόμουν «Πρέπει να είμαι εδώ;»

"Πέρασα το στάδιο του να φοβάμαι να μιλήσω καθαρά"

Η Μελίνα Ασλανίδου, μίλησε στο περιοδικό ΕΓΩ και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα για την πίστη της στον Θεό, την απώλεια του αδελφού της,τον έρωτα και την επιθυμία της να αποκτήσει ένα παιδί , αλλά και τη συμμετοχή της στο The Voice:
Έρχομαι στο “The Voice”. Είσαι από τους ανθρώπους που δεν «φωνάζουν» την παρουσία τους, κάτι για το οποίο δέχτηκες κριτική….
Φέτος έχω αποφασίσει να φωνάζω την παρουσία μου. Νιώθω πιο άνετα πλέον.

Αισθανόσουν άβολα πέρυσι;
Πέρα από χίλια κύματα. Για αρκετό καιρό προβληματιζόμουν και δεν ήμουν σίγουρη για το αν έκανα καλά που συμμετείχα στο «Τhe Voice» ή όχι. Καθόμουν στην καρέκλα και αναρωτιόμουν «Πρέπει να είμαι εδώ;» Όταν διαπίστωσα ότι κάποια παιδιά είχαν ανάγκη τη δική μου παρουσία εκεί για να εκφράσουν και ένα άλλο κομμάτι τους, πήρα δύναμη. Μου δόθηκε ένα βήμα για να μπορέσω να μοιραστώ όσα έμαθα από μεγάλους τραγουδιστές της χώρας μας.

Σε στενοχώρησαν τα σχόλια κάποιων κριτικών που σε επέκριναν για έλλειψη προσωπικής γνώμης, λόγω του ότι πολλές φορές συμφωνούσες με τους υπόλοιπους coaches χωρίς να εκφράζεις άμεσα την άποψή σου;
Το άκουσα. Δεν ασχολήθηκα παραπέρα γιατί με ενδιέφερε να είμαι όσο πιο πολύ μπορώ ο εαυτός μου. Είμαι γενικά διακριτικός άνθρωπος. Πολλές φορές όντως συμφωνούσα με τη θέση των υπολοίπων. Παρ’ όλα αυτά ήμουν λίγο φοβισμένη. Πέρασα το στάδιο του να φοβάμαι να μιλήσω καθαρά. Τώρα νιώθω πιο άνετα. Είχα βρεθεί σε ένα περιβάλλον που δεν μου ήταν οικείο. Πρώτη φορά εκτέθηκα τόσο πολύ στην τηλεόραση. Ένιωθα ότι ήταν όλα καινούργια για εμένα. Πλέον είμαι ο εαυτός μου. Ό,τι είναι να πω θα το πω.

Ποιοι αποτελούν πρότυπα σου;
Υπάρχουν άνθρωποι που έχω θαυμάσει πολύ στη ζωή μου ως προσωπικότητες και ως χαρακτήρες. Έχουν βάλει ένα λιθαράκι στο να κατακτήσω το χαρακτήρα που έχω σήμερα.

Υπήρξε κάποιος άνθρωπος στη ζωή σου που να κατεύθυνε την πορεία σου οδηγώντας σε στο «φως»;
Το «φως» το βλέπεις μόνο όταν θέλεις. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που να σε οδηγούν σε αυτόν το δρόμο, αλλά να μην μπορείς να το δεις γιατί έχεις κλειστές τις πόρτες. Ο Νίκος Παπάζογλου με επηρέασε βαθιά. Κάθε φορά που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη, νομίζω ότι τον βλέπω παντού. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Είχε αυθεντικότητα. Αναζητούσα πάντοτε τις ρίζες μου και δεν σταματώ, γιατί εκεί βρίσκω την αλήθεια μου. Ο Νίκος με έφερε κοντά στις ρίζες μου. Ένας άλλος άνθρωπος που υπήρξε σημαντικός στη ζωή μου, είναι ο ιερέας του χωριού μου, ο πάτερ Παρθένιος.