20 χρόνια χωρίς τη μοναδική Τζένη Καρέζη- Δείτε την Αλίκη να κλαίει οn air…

Ήταν μια από τις ομορφότερες και πιο ταλαντούχες ηθοποιούς του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου. Τα κοντινά της πλάνα, αριστουργηματικά. Τα εξώφυλλά της, λες και ήταν ζωντανά, αφού νόμιζες ότι τα πανέμορφα μάτια της θα ανοιγοκλείσουν. Η Τζένη Καρέζη σημάδεψε για πάντα το ελληνικό Θέατρο και έγινε σημείο αναφοράς. Δεν είναι τυχαίο πως ως τώρα, καμία δεν βρέθηκε να αντικαταστήσει το κενό της. Όπως και με τους περισσότερους παλιούς ηθοποιούς…

Βιογραφικό

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Ιανουαρίου του 1932, σύμφωνα όμως με το λεξικό Έλληνες ηθοποιοί του ηθοποιού Θεόδωρου Έξαρχου (1930 – 2009) είχε γεννηθεί το 1934. Το κανονικό της όνομα ήταν Ευγενία Καρπούζη. Ο πατέρας της ήταν γυμνασιάρχης και η μητέρα της δασκάλα. Τα σχολικά της χρόνια τα πέρασε στην Ελληνογαλλική Σχολή Καλογραιών Καλαμαρί στη Θεσσαλονίκη και στην Ελληνογαλλική Σχολή Σεν Ζοζέφ στην Αθήνα. Μιλούσε γαλλικά και αγγλικά. Ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει εκείνη και τη μητέρα της, Θεώνη, όταν του ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός. Μέχρι και το 1971, που σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα, δεν τον ξαναείδε.

Η Τζένη Καρέζη έκανε δύο γάμους. Το 1962 παντρεύτηκε τον Ζάχο Χατζηφωτίου και έξι χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1968, τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο με τον οποίο και απέκτησε ένα γιο, τον επίσης ηθοποιό Κωνσταντίνο. Ήταν μόνιμη κάτοικος Αθηνών.

H αγάπη της για το θέατρο άρχισε να εκδηλώνεται από τα μαθητικά της, ακόμη, χρόνια και εκφράστηκε με τη συμμετοχή της στις σχολικές παραστάσεις. Το 1951 –χρονιά αποφοίτησής της από την Ελληνογαλλική Σχολή– πήρε μέρος στην παράσταση της «Aντιγόνης» του Σοφοκλή που ανέβηκε στο «REX» από τους τελειόφοιτους, ερμηνεύοντας τον ομώνυμο ρόλο.

Την ίδια χρονιά έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου μαθήτευσε δίπλα στον Δημήτρη Pοντήρη, τον Άγγελο Tερζάκη, την Kατερίνα και τον Γιώργο Παππά, που υπήρξε και ο πρώτος μεγάλος της έρωτας. Αποφοίτησε το 1954 κα αμέσως χρίστηκε πρωταγωνίστρια. Ο πρώτος της ρόλος στο θεατρικό σανίδι ήταν δίπλα στη Μελίνα Μερκούρη και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο, στο έργο «Ωραία Ελένη» που ανέβηκε τον Οκτώβριο του 1954 στο «Θέατρο Κοτοπούλη». Ακολούθησαν σπουδαίοι ρόλοι, δίπλα στον Αλέξη Μινωτή και την Κατίνα Παξινού (Οφηλία στον «Άμλετ», Κορντέλια στον «Βασιλιά Ληρ», Αντέλα στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Λόρκα κ.ά.)

Παράλληλα, το 1955 έκανε και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, με τη «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» του Αλέκου Σακελάριου, για να ακολουθήσουν περισσότερες από 30 ταινίες, όπως «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος (1960), «Η νύφη το ‘σκασε» (1962), «Τα κόκκινα φανάρια» (1963), «Δεσποινίς διευθυντίς» (1964), «Μια τρελή τρελή οικογένεια» (1965), «Τζένη – Τζένη» (1966), «Ένας ιππότης για τη Βασούλα» (1968), «Μια γυναίκα στην αντίσταση» (1970).
Στο Εθνικό Θέατρο έμεινε ως το 1959, παίζοντας σε έργα του Τολστόι, του Αντρέγεφ, του Ούγκο Μπετ και του Αριστοφάνη, δίπλα στη Μαίρη Αρώνη. Μετά το 1960, δημιούργησε δικούς της προσωπικούς θιάσους και συνεργάστηκε με έξοχους κωμικούς, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Μίμης Φωτόπουλος και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος.

Από το 1968 μέχρι το θάνατό της έπαιξε μαζί με τον Κώστα Καζάκο, Καμπανέλλη, Άλμπυ, Ίψεν, Τσέχωφ, Αναγνωστάκη, ενώ το 1985 ερμήνευσε για πρώτη φορά αρχαίο δράμα, με τη «Μήδεια», σε σκηνοθεσία Bολανάκη, παράσταση που και στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Τελευταία της θεατρική παράσταση ήταν τα «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη.

Πέθανε στις 27 Ιουλίου 1992 στο σπίτι της, μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο. Η σορός της τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στο παρεκκλήσι της Μητρόπολης Αθηνών. Στις 29 Ιουλίου του 1992 εψάλη η νεκρώσιμη ακολουθία στον Καθεδρικό Ιερό Ναό Αθηνών και η ταφή της πραγματοποιήθηκε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών δημοσία δαπάνη, παρουσία πολλών συναδέλφων της και απλού κόσμου.

Οι άγνωστες πτυχές της ζωής της στη «Μηχανή του χρόνου»

Αφιέρωμα από την εκπομπή «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» του ALTER, το 2011

Μία από τις διασημότερες κωμικές στιγμές της…!

Ο ελληνικός κινηματογράφος και το θέατρο έχουν υποστεί πολλούς δυσαναπλήρωτους θανάτους. Φεύγουν οι άνθρωποι και μένουν τα κενά τους. Πέφτει η αυλαία και η κληρονομία που αφήνουν είναι μοναδική. Μας τη θυμίζει σχεδόν καθημερινά η τηλεόραση, τη ζωντανεύει και τη μαθαίνει στα νεά παιδιά, το ίντερνετ. Φωτογραφίες, βίντεο, μαρτυρίες, στιγμές, όλα μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Σαν το χαμόγελο και τα αστραφτερά μάτια της Τζένης Καρέζη.

Από τα θρυλικά  »Κόκκινα φανάρια» στο «Δεσποινίς Διευθυντής», στο «Τζένη Τζένη» και σε τόσα άλλα μονοπάτια του παραδείσου. Γεια σου Τζένη Καρέζη, ραντεβού το Σάββατο σε κάποιο κανάλι και στις αναμνήσεις μας…!

Λάμπρος Κωνσταντάρας

Διαβάστε ακόμα:

«Ζωντανεύουν» ξανά Καρέζη, Παπαγιαννόπουλο, Ηλιόπουλο και όλους τους αγαπημένους ηθοποιούς

Τι είχε γράψει ο Γιώργος Λεμπέσης για Αλίκη, Τζένη και Αλεξανδράκη