Νικητής ο Λούκας σε μια θλιβερή βραδιά

Σε μια βραδιά που προκαλούσε κατάθλιψη και την οποία, σε καμιά περίπτωση, δεν θα χαρακτήριζε κανείς λαμπερή, αφού αν μη τι άλλο θύμιζε τηλεόραση της δεκαετίας του 70, ο ελληνικός τελικός έμοιαζε μάλλον με μνημόσυνο παρά με γιορτή. Δικαιολογία δεν μπορεί να είναι οι δύσκολες ώρες που περνάμε, ούτε το χαμηλό budjet. Η ψυχή και η φαντασία δεν είναι μόνο θέμα κόστους…

Η παρουσίαση ήταν υποτονική, αμήχανη, εγκλωβισμένη σε καθωσπρέπει τσιτάτα και δημοσιοϋπαλληλίστικη διεκπεραίωση, κανένας παλμός, καμιά ζωντάνια. Ακόμα και η στιγμή της αναγγελίας του νικητή παρέπεμπε σε θλιβερό καθήκον, για να το ελαφρύνουμε, στην γνωστή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου: «δεν ξέρω αν το προσέξατε, απόψε είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα».

Οι euro-fan, άντρες στην πλειοψηφία τους και κατά τεκμήριο κολλημένοι στο θεσμό, απομονωμένοι στο αμφιθέατρο της λεωφόρου Κατεχάκη, όσες φορές η κάμερα συνδεόταν με αυτούς, θύμιζαν τσούρμο πανηγυριζόντων, βγαλμένοι από βιντεοκασέτα της δεκαετίας του 80, χωρίς καν τον ψεύτικο ενθουσιασμό που δίνει ο ανιματέρ στα στούντιο των talent show.

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς -χωρίς άλλο- ήταν τα κρουστά του Νίκου Τουλιάτου, σχεδόν στην έναρξη του -πέρασε και δεν ακούμπησε- show, ο οποίος με ευριματικότατο τρόπο έκανε ένα μουσικό παζλ με τα ρεφρέν των έξι διαγωνιζομένων τραγουδιών.

Μήπως τελικά να το ξανασκεφτεί η ΕΡΤ και να στείλει αυτό το κομμάτι να μας εκπροσωπήσει τον Μάιο στη Γερμανία; Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά, όπου ο ελληνικός τελικός θα κριθεί από τη δημόσια τηλεόραση ως μη γενόμενος.

Διαβάστε ακόμα: Η στεναχώρια της Nikki και ο χαμός στα παρασκήνια μετά τον ελληνικό τελικό

Διαβάστε επίσης: Λεπτό προς λεπτό όσα συνέβησαν κατά την ήδη …αλήστου μνήμης βραδιά και παρακολουθήστε τα χαρακτηριστικότερα στιγμιότυπα σε βίντεο.